Dziobak literatury to najsłynniejsze określenie reportażu w świecie hiszpańskojęzycznym. Dziubak to bardzo dziwny ssak: ma dziób kaczki, włosy wydry i ogon bobra. Poza tym wydziela jad i składa jaja. Dziobak jest po trosze kaczką, po trosze wydrą lub bobrem, ale żadnym z tych zwierząt do końca. I właśnie reportaż latynoamerykański jest jak taki dziobak: czerpie z wielu gatunków - używa środków stylistycznych typowych dla prozy literackiej, konstruuje bohaterów jak w dramaturgii, syntetyzuje jak w poezji, surowo obserwuje jak w dziennikarstwie - ale jest oddzielnym bytem. W tej antologii nie ma opowieści o tym czego spodziewamy się po reportażach z tamtej części świata. Są zupełnie o czym innym: o peruwiańskiej tożsamości narodowej wyrażanej w słabości do napoju w ”kolorze sików i smaku gumy do żucia”; o urugwajskich Hitlerach, którzy nie wstydzą się swojego imienia; o brazylijskim miasteczku bliźniąt, w którym jedynacy są nieszczęśliwi jak nigdzie indziej na świecie; o wystawianym raz do roku krześle, na którym siedział Che Guevara, zanim zastrzelono go w boliwijskiej wiosce; o Czilangopolis – mieście Meksyk – gdzie żyje tak dużo ludzi, że nie sposób ich zliczyć, ale i nikt nie ma wrażenia, że zbywa właśnie on; o błaźnie – tak tradycyjnym gościu na pogrzebach w Kolumbii jak płaczki; o urugwajskiej poetce, która pisała „Każdy jest owocem dojrzewającym do swojej śmierci”; o Caracas – mieście, w którym Martin Caparrós zrozumiał wagę zdania: „Daj znać, jak dojedziesz”; o rozbieganych cieniach, które nafaszerowały gangstera Crayolę ołowiem, doprowadzając do jednego z najbrutalniejszych aktów przemocy w Salwadorze; o Auguście Pinochecie i jego największej w Chile bibliotece ;o Garcii Marquezie w fotelu dentystycznym.