"Dzbanek malin", prawda, że to ładna nazwa? Ale czy wiecie dlaczego tak został nazwany jeden z najważniejszych, w twórczości Maryli Wolskiej, tomików jej poezji? Jakie miejsce chciała upamiętnić w tak nietypowy sposób? Po raz pierwszy czytałam wspomnienia skomponowane tak niestandardowo. Podwójnie. Matka i córka wspominają ten sam okres, te same wydarzenia. Dla pierwszej jest to jej czas, jej życie, dla drugiej to zbiór rodzinnych opowieści, które stanowią swoisty komentarz dla wspomnień głównej bohaterki. Obie panie wychowywały się w nietypowych, jak na koniec XIX i początek XX wieku, rodzinach. W okresie tym dopiero zaczynały budzić się ruchy feministyczne. Obrazem porządnej kobiety była matrona skupiona na domu, mężu, dzieciach. Bogobojna i pełna pokory patronka domowego ogniska. Od takich schematów poetka odstawała zdecydowanie. Jak wspomina jej córka, Maryla nie umiała i nie chciała zajmować się małym dziećmi. Wszystkie troski o ich codzienne potrzeby przejęły osoby bardziej kompetentne ( babcia, niania). Tak naprawdę, pojawiła się w ich życiu dopiero, gdy mogła z nimi nawiązać więź intelektualną. Nawet wtedy, nie była jednak matką a towarzyszką, z którą odkrywa się i przemierza niezmierzone obszary wyobraźni. I za to dzieci kochały ją tak bardzo. Za to, że nie rozmieniła się na drobne w powodzi soczków, pieluch, wyżynających się ząbków. Była to odważna decyzja, ale ze wszech miar słuszna. "Wspomnienia" to nie tylko opowieść o rodzinie. Przez strony książki przewija się galeria mniej lub bardziej znanych postaci ( Grottger, Staff ), miejsc ( Storożka, Lwów, Zaświecie) i wydarzeń historycznych (odzyskanie niepodległości ). Małe sprawy przeplatają się z dużymi tworząc niesamowity klimat i dlatego właśnie zdecydowanie polecam tę książkę.